Escola de Ismaíl (1)

Dedicamos este conto ás nosas nais, Marta e Alicia;
e tamén aos nosos pais, Jesús e José Ángel.

Nos tempos de María Castaña, nun bosque fermoso había un castelo. Alí vivía unha princesa con amor no seu corazón.

Unha vez viu pasar un príncipe encantador. Pero tiña que facer unha viaxe ata a Torre de Hércules. Ela púxose a chorar desconsolada. E un día notou que o seu corazón partíase en dous. Entón decidiu ir á torre, e o príncipe díxolle:

-Non, é perigoso.

Pasaron quince días e ao fin apareceu baixo o seu balcón, e díxolle:

-Baixa, quero dicirche algo. ¿Queres casar comigo?

Ela contestou que si. Entón o príncipe regaloulle unha rosa e un anel. E viviron felices moitos anos.

[Clara García Castaño-Alicia García Martínez]

Dedicamos este cuento a nuestras madres, Pili y Sandra;
y también a nuestros padres, que se llaman los dos Luis.

Hace muchos años, cuando el mundo estaba formándose, había una mujer que vivía e un bosque mágico con un hombre.

Por sorpresa, apareció una hada que tenía una varita mágica. Y los llevó a un castillo encantado. El hada hizo un conjuro para que la mujer tuviese un anillo.

Cuando la mujer estaba triste, el anillo se ponía verde. Cuando estaba alegre, el anillo se volvía de color azul. Y cuando estaba enamorada, el anillo se ponía de color rojo.

Entonces, se enamoraron la mujer y el hombre. Y pilín, pin, pin, este cuento llegó a su fin.

[Daniel López Rebollo-Noelia Bacariza Moreno]

Para hacer esta actividad es necesario que recuerdes el vídeo El cuento de los cuentos, que ya vimos en clase. Así que, si no has olvidado la película, empiezas en la actividad 1, después haces la actividad 2, y acabas en la actividad 3, por ese orden. De esa manera, completarás esta sencilla WebQuest y casi serás un experto en Internet.

Haz click aquí o en la imagen. ¡Ánimo!

(vía Interpeques | El tinglado)

Érase que se era un gnomo llamado Ismaíl. Una noche, Ismaíl soñó que iba a un colegio fantástico.

En el sueño tenía que atravesar cuatro bosques: el bosque verde, el bosque rojo, el bosque azul y, por último, el bosque amarillo. Así hasta llegar al bosque arco iris, donde había un colegio fantástico llamado Isaac Díaz Pardo.

Entonces, emprendió su aventura. En el bosque verde, los animales, los árboles y las plantas eran verdes. Lo mismo pasaba en el bosque rojo y en el azul, ¡pero en el amarillo, no! Decían que estaba habitado por demonios rojos, brujas violetas y monstruos verdes. Pero vaya sorpresa se llevó al saber que eran buenos y que le dejaban seguir.

Por fin, llegó al bosque arco iris y allí encontró el magnífico colegio. De repente, se levantó de la cama y dijo:

-¡Qué tarde es!

Antes de salir, pensó que había tenido un sueño muy bonito, y se fue corriendo a contárselo a sus amigos. A lo mejor, un día su sueño se hacía realidad…

Yo voy por un caminito y tú por otro. Si este cuento te gustó, mañana te cuento otro.

A nosa amiga Belén, desde o blog Casa de tol@s, conseguiu para os amigos e amigas desta escola a entrada gratuíta no zoolóxico. Investiga este xogo e disfruta moito, xa que ademais foi creado a partir do libro Querido Zoo. E cando deixes un comentario, se podes, acórdate de Belén e do seu blog para agradecer o seu detalle.

Segue estes consellos: Para escribir, preme en Clear e borrarase todo. Despois premes nas letras e a lévalas ata o encerado para escribir unha mensaxe ou pedir un desexo. En Caps hai maiúsculas, en lower case están as minúsculas, e tamén hai cores diferentes. Se precisas números, búscaos… Ah, Save é para gardar.

A escritora francesa Marguerite Duras dicía que escribir é unha maneira de construír soños. Nesta escola, un día, empezamos a transformar algúns deses soños en contos. E cando se pon a inventar historias, a aula enteira funciona como unha pequeniña fábrica de literatura.

Pero nela tamén se elaboran deseños e debuxos para esas historias. Por ese motivo, agora presentamos a primeira selección deses traballos. Esperamos que vos gusten.

Hace muchos años, en el tiempo de los sueños, vivía un gnomo llamado Ismaíl.

Ismaíl tenía un hermano gemelo, pero él era bueno y su gemelo era malo y no se llevaban bien. Un día cayó un enorme cristal entre los dos, y entonces se separaron. Ellos no sabían porque les había caído ese cristal, y fueron a la consulta de un maestro. El maestro les dijo:

-¡No es un cristal! Es un espejo, es la vida… Así aprenderéis a llevaros bien.

Además, el maestro también dijo que cuando fuesen capaces de llevarse bien, serían liberados de ese espejo separador.

Y colorado, colorín, este cuento llegó al fin.

[Ariadna D. Álvarez Quintanilla]

Dixeron na radio que a cabra do conto dos irmáns Grimm desapareceu. Como sabedes, ten sete cabritiños que coidar, e aínda son moi pequenos. Os seus filliños deben estar a pasar moito medo, pois o lobo sempre anda cerca. Se a encontrades, pedirlle que volva, por favor…

Había una vez una sirena que buscaba novio. Un día le pidió a su estrella que la convirtiera en una chica guapa.

Así conoció a un pavo real llamado Dracón. Y como a ella le gustaban los pavos reales, le dio un beso. Entonces, el pavo real se convirtió en un apuesto príncipe llamado también Dracón.

Y colorado, colorín, esta historia llegó al fin…

Cada 23 de abril celébrase o Día Mundial do Libro. Tamén é o día dos dereitos do autor, pois sen o traballo dos escritores non habería tantos libros no mundo. E sen os contadores de historias desta aula, tampouco existiría este pequeno blog. Así que este día ten que ser especial. Os contos e os libros son coma os mellores amigos, porque sempre están ao noso lado.

Na nosa celebración, disfrutaremos cunha película curtiña pero moi bonita. Titúlase El cuento de los cuentos. E será o inicio dun novo desafío, pero un desafío grande, moi grande, grandísimo. ¡Realizaremos unha WebQuest sinxela! ¿Non sabedes o que é? Non importa, agora hai que ver a película…

Ahora podremos escuchar nuestros cuentos. Observa con atención y fíjate si hay alguna cosa nueva. Haz click donde corresponda.

Hace tiempo, muchísimo tiempo, en una pequeña aldea vivía una niña llamada Nori. Un día encontró un diamante, y al tocarlo se convirtió en un árbol.

-Voy a comer un fruto –se dijo.

Lo comió y se convirtió en una muñeca Bratz. Se puso muy contenta y se comió otro, y esta vez se convirtió en una mariposa. Entonces se comió otro fruto, y nuevamente se convirtió en una muñeca Bratz.

Pero esta vez fue la Bratz multimillonaria, y se compró un chalé en la playa. Se casó con un cantante famoso y tuvo un coche descapotable con capota. Y como dice don Pepín, este cuento llegó a su fin…

[Ana Antelo Nieto]

O blog de Ismaíl resultou finalista no III Premio Espiral Edublogs 09, e séntese moi feliz. Agora queda a fase final, pero nós xa estamos contentos.

Quere compartir a súa alegría con todos os seus amigos e amigas de 2º A, pois sen a súa compañía non sería nada: Sergio, Ariadna, Ana, Noelia, Jacobo, Lorenzo, Marta, David, Eloy, Antón, Víctor, Sofía Escobar, Lorena, Miguel, Clara, Alicia, Andrea, Iria, Daniel, Irene, Óscar, Inés, Sofía Martínez, Rita e Alba. E claro que se lembra dos nenos e nenas de cursos anteriores que o coñeceron.

Tamén quere agradecer o esforzo das súas familias, e sobre todo o das súas nais: Laila Diz, María Barreiro, Sandra Moreno, Alicia Martínez, Marta Castaño e todas as demais. E as palabras amigas de Julia G., Susana D., José de Mallou e Fernando L. Solla.

Igualmente lémbrase do alumnado do CEIP Milladoiro (Malpica), que agora xa son mozos e mozas, como Yara, Camila Solari, Tamara Torrado e Ana Suárez.

Para rematar, acórdase tamén doutos mestres e mestras amigos de Mario. E especialmente do profesorado do CEIP Isaac Díaz Pardo (O Burgo-Culleredo). Alí vive actualmente, entre a fantasía e a imaxinación, e rodeado por xente cariñosa e alegre…

Óscar tamén nos presenta un conto inventado co taboleiro fantástico. Ao igual que Miguel coa historia titulada O demo Marcelín, e Noelia coa coñecida El fantasma y el músico. Óscar usou seis palabras, polo que temos que dicir que xa é un contador de historias… ¡Noraboa!

Había unha vez un gnomo e un xigante. O gnomo, que se chamaba Ismaíl, vivía nun bosque e o xigante no mar.

O xigante tiña un anel máxico, pero unha vez un fantasma rouboullo. Entón, Ismaíl e o xigante loitaron contra o fantasma, e perderon a guerra.

Volveron a loitar e outra vez perderon. Ao final gañaron, pero Ismaíl case morre. O xigante curouno cunha sopa que lle preparou.

E colorín, colorado, este conto está rematado…

[Óscar Maceiras Lago]

Onte resultou un día precioso. Na clase fixemos as cousas habituais: falamos, lemos e escribimos, estudamos o Inglés, traballamos coas Mates, aprendemos o Medio e usamos o ordenador. Pero, ademais, ocorreron tres cousas sorprendentes:

1. Laila, a nai de Jacobo, enviounos un saco cheo de ovos de chocolate. Pensamos que podían ser da galiña dos ovos de ouro, pois viñan envoltos en papel dourado, pero non o sabemos.
2. Alba e Marta presentaron un sitio web para pintar e colorear, dibujos.net, que é unha marabilla. Incluso ten un montón de mandalas, que tanto nos gustan.
3. Sergio preguntou se podía solicitarlle un desexo a Ismaíl. Entón, formouse unha ringleira de nenos e nenas que, en silencio, comezaron a súa petición. Xa sabían que había que tocar co dedo a súa estreliña máxica. Pero non sei que dixeron, porque os desexos secretos, segredos son… ¡Os dous quedamos asombrados!

Para pintar, preme aquí ou na imaxe. Ah, este sitio agora xa está na sección de Plástica, co nome de ¿Qué quieres pintar?

Hai case un ano, a NASA invitou a Ismaíl para enviar o seu nome á Lúa. O asunto foi o seguinte. A axencia espacial americana facilitou en Internet un sitio para apuntarse, e despois levou todos eses nomes ata a Lúa. Houbo milleiros de persoas no mundo enteiro que o fixeron. E todos, ao igual que o noso amigo, recibiron o seu certificado oficial. Entón, pódese dicir que Ismaíl está... ¡na Lúa! Xamais pensou que un gnomo podería chegar tan alto.

O certo é que agora utiliza a súa maxia nun blog. Por iso séntese moi afortunado, porque está aquí, entre nós…

Como sabedes, na nosa escola iniciou a súa andaina o novo taboleiro fantástico. Un día, a finais de marzo, eliximos na aula as primeiras catro palabras, que foron as seguintes: serea, hotel, estrela e lume. Despois, os nenos e as nenas botaron a andar a súa propia imaxinación e comezaron a escribir contos e máis contos.

Ismaíl cre que a colleita preséntase boa, pois no ordenador están as fórmulas da marabilla e os outros accesorios para a net-escritura.

Ademais, como aliado temos na memoria a Polgariño, o noso proxecto. Por esa razón, Ismaíl pensa que así será imposible que os contos deixen de nacer.

¡Iso agardamos! A ver se hai sorte…

De parte de Montse, desde a Biblioteca-CEIP Sant Jordi (Lleida), chega este divertido xogo. Trátase de cazar nubes, e para logralo só hai que poñer o rato enriba de cada nube que vexas na pantalla. Así desaparecerá. Pero coidado, que cada vez virán máis e máis nubes, e non será tan fácil a súa captura.

Se unha nube escapa, din que é coma se escapase un soño. Por iso, non deixes marchar a ningunha. Así os teus soños serán cada vez máis grandes, e ao mellor un día fanse realidade…

Preme na imaxe ou aquí para xogar.

Todavía nos acordamos de Miguel y su cuento O demo Marcelín, que presentó antes de que la clase dominase la nueva idea para inventar historias. Pero no ha sido la única sorpresa. Su compañera Noelia también se ha atrevido, y nos ha traído este cuento. Usó la misma idea, pero ella escogió 8 palabras… ¡Ismaíl cree que ya es una auténtica escritora!

Hace tiempo, vivía un músico llamado Ángel en la torre de un hotel muy viejo.

Ángel vivía solo y le gustaba tocar el piano, pero tenía un problema. Todas las noches un fantasma salía por sorpresa a escuchar la música que tocaba.

Ángel nunca se asustaba porque sabía que era el fantasma de una princesa, que viviera hacía tiempo en la torre. El fantasma ayudaba a Ángel a pasar las hojas del libro de partituras.

Ahora, los dos viven juntos y felices. Y colorado, colorín, esta historia llegó a su fin.

[Noelia Bacariza Moreno]

Hoxe regresamos ao colexio depois das vacacións de Semana Santa. Entón chegou Marta e apareceu con dúas bolsas de plástico, pois celebraba o seu cumpreanos. Nunha das bolsas había chuches para todos, e na outra había un biscoito fenomenal. Sabía un pouco a limón, ou iso pareceunos, e estaba rico, moi rico, riquísimo. Non deixamos nada…

Cualquier ilusión óptica hace que el sentido de la vista perciba la realidad de manera errónea, y que no veamos las cosas tal como son. Como el juego que hoy presentamos, que nos llegó desde la Bitácora de Aníbal de la Torre.

1. Observa fijamente esta animación, sobre todo su parte central, durante un tiempo mínimo de 10 segundos.
2. Después mira a cualquier objeto o persona que se encuentre próximo a ti.
3. Ahora cuéntanos tus sensaciones: lo que sientes, lo que te pasa, lo que ves, etc.

Aunque esta ilusión óptica es como un juego, no juegues demasiado tiempo seguido, ¿vale?

Había unha vez unha serea fermosa, tan fermosa como unha modelo. Un día viu un mozo que traballaba nun hotel chamado O Lume, de cinco estrelas.

A serea foi buscar ao seu pai para dicirlle que a convertese nunha muller. Así, saíu da auga e coñeceu ao mozo, que se chamaba Daniel. Pareceulle guapísimo e pediulle para saír.

Daniel díxolle que si, e os dous xuntos deron un paseo. Á semana seguinte, o mozo preguntoulle se quería casar, e a serea díxolle que si. E casaron, e colorado, colorín, esta historia chegou ao fin…

[Lorena Espiñeira Mejuto-Marta Calvete Míguez]

Hai moito, no tempo dos soños, había un monstro que vivía nunha illa deserta. Un día viuse nun espello máxico e converteuse en media serea. E encontrou un vale para ir a un hotel.

Cando chegou, viu un elfo malvado que lle roubou o espello. Pero necesitaba o espello para convertirse en ximnasta. E díxolle ao elfo que llo devolvera. O elfo dixo:

-Tesme que dar unha estrela e un diamante.

Chegou á súa illa e viu caer unha estrela. Colleuna e apareceu nun volcán onde había un diamante. Detrás del viña unha bóla xigante de lume.

A toda velocidade colleu o diamante e foise para o hotel. Deulle as cousas ao elfo e tamén lle deu o espello. Así se converteu en ximnasta. E colorín, colorete, pola cheminea sae un foguete…

[Ana Antelo Nieto-Óscar Maceiras Lago]

Había una vez un señor que se llamaba Ismaíl. Trabajaba en un orfanato.

Los niños de allí no tenían suficientes juguetes. Entonces, Ismaíl empezó a ahorrar dinero, y en unos meses les compró un ordenador.

Los niños quedaron muy contentos- Y colorín, colorado, este cuento se ha acabado.

[Lorenzo Botnar]

Os humanos andan a falar de algo chamado crise. E debe ser importante para eles, pois moitos din que empezan a sentir medo.

Ismaíl ten medo ás guerras, e a que a fantasía desapareza un día do mundo. Por iso, tamén teme unha cousa. Que se acaben as moedas de ouro do seu tesouro secreto. Sen elas non podería facer os seus regalos máxicos. Sen elas, os seus poderes non terían ningún sentido…

Enviado polo amigo José Antonio Lozano, desde Navegar é preciso, este blog recibiu O Selo Violeta. Agradecemos o detalle agarimoso.

Este selo representa, segundo os seus creadores, “as sensacións que a cor violeta traza para a nosa mente. Este premio é para os blogs que teñen algunhas das sensacións da cor violeta. Algunhas desas sensacións son: maxia, encantamento, graza, magnetismo... e todo aquilo que parece máxico".

As regras son as seguintes:

- Exhibir o Selo Violeta no seu blog coas regras.
- Indicar cantos blogs consideras que merecen este selo.
- Avisar aos indicados.
- Escribir dous poderes máxicos que xa imaxinaches ter.

• Papacontos 
• Nosololibros
• Blog de segundo

En cantos aos poderes máxicos, creo que Ismaíl buscaría un lápis máxico para min,  para que remate dunha vez a súa historia. Se nin así son capaz, solicito o poder dun ano sabático para acabala… ¿Non si?

A veces, Ismaíl se pregunta cómo empezó todo, y entonces cree que ya no lo recuerda bien. Pero claro que se acuerda.

Hoy os dejamos algunos de esos recuerdos en forma de cuentos. En estas historias, sus amigas y amigos escribieron detalles de su vida que no se conocían antes. Y es que comienzan a dominar la net-escritura, como dice nuestra amiga Emilia Miranda. Pues los pequeños escritores de 2º entraron por fin en acción. ¡Nadie sabe cuántas cosas nos quedan aún por descubrir!

Hoxe recibimos un regalo fermoso de parte de Mik, que é un ratiño que vive na biblioteca do CEIP Mestres Goldar, de Vigo. Alí, desde O recanto de Mik, anima aos seus amigos a ler, compartir, disfrutar e aprender coa lectura e os libros. Pois ben, entregounos o premio Olha que blog Maneiro, que significa algo así como Mira que blog tan creativo, tan bonito. A min paréceme un premio marabilloso e que hai que agradecer moito, ¿verdade que si? Así que, Mik, recibe o biquiño máxico máis grande do mundo…

Este premio ten as súas normas, que son:

• Exhibir a imaxe do premio Olha que blog Maneiro.
• Poñer o nome do blog que cho entregou.
• Indicar os teus 10 blogs.
• Avisar aos indicados.
• Publicar as normas.
• Comprobar que os blogs indicados sigan esas normas.

Por tanto, nós pasamos este premio a:

Este sitio é unha incrible creación do Prrofesor Potâchov de Moldavia. Por iso, agora estará na Escola de Ismaíl dentro da sección chamada sitios de xogos. É o mesmo autor da famosa Caballeros y castillos, que aquí temos na sección de Medio.

Ludos contén un montón de xogos divertidos de Educación Física. Pero como só estamos diante do ordenador, non nos cansaremos moito. Así que, durante estas vacacións, ¡a xogaaar!

Nos tempos de María Castaña, había unha serea que tiña unha estrela. Querían chegar ata o hotel de sereas, pero estaba moi lonxe.

Entón decidiron chamar á súa amiga balea para que lles acompañara na súa viaxe. Ela dixo que si. Pero de repente saíu un lume. Intentaron apagalo pero non o puideron. Os animais do mar axudáronlles e o conseguiron.

Logo seguiron coa súa viaxe. Despois, entre as augas apareceu o hotel de sereas, e bañáronse no seu “jacuzi”. Entón o galo cantou e este conto rematou…

[Alicia García Martínez-Rita Rodríguez Iglesias]

Ariadna celebrou hoxe o seu cumpreanos por todo o alto. Todos os seus compañeiros e compañeiras recibiron como agasallo unha bolsa chea de chuches. Ismaíl tamén recibiu unha, e a súa levaba un chupete que ao parecer tiña poderes máxicos. E como vén sendo habitual, cantamos ata tres veces a canción máis famosa para estas celebracións…

Había unha vez unha serea que quería ir a un hotel. Un día encontrou un e alí atopou unha estrela de mar. Fixéronse moi amigos, pero un día descubriu que a estrela estaba prendendo lume ao hotel.

Despois, a serea encontrouse cun príncipe e namorouse. Cearon e de noite foron á súa casa. Cando a serea estaba durmida, o príncipe prendeu lume á casa.

Pero a serea sobreviviu. E esta historia chegou ao fin…

[Sofía Martínez Hernández-David Canedo Carmueja]

Era unha vez unha serea que vivía nun hotel. Viu unha estrela que tiña un segredo. A estrela era moi lista, pero a serea tamén era moi lista. Coñecía o seu segredo.

Un día unha casa ardeu e saíu lume. E a xente foise a outro sitio moi lonxano. A serea e a estrela sairon correndo por unha porta. Pero a estrela non puido porque había un can.

Colleuno e sacouno de alí. Entón, o can fíxose amigo dela. E así foi a historia do can que non tiña amigos. E colorado, colorín, esta historia chegou ao seu fin.

[Daniel López Rebollo-Víctor A. Cazón Mora]

Nun tempo no que a Terra aínda era nova, había unha serea moi boa. Foi de viaxe a un hotel, onde encontrou unha estrela máxica. A súa maxia converteuna na máis fermosa, e tamén tivo o poder da auga.

Un día saíu do hotel e foi ao río, e no río atopou un lirio poderoso. Entón fixo moito frío e volveu ao hotel. Foi á súa habitación e viuna chea de lume. Pero apagou o lume grazas ao poder da auga.

Logo viu un dragón. Bicouno e converteuse nun príncipe fermoso cunha capa vermella. E deulle un anel para casarse con ela, e ela díxolle que si. Ao día seguinte prepararon todo. E pilín, pilín, esta historia chega ao seu fin…

[Andrea Gómez Ardións-Irene Losada Bestilleiro]

Certo día, unha serea e unha estrela que nadaban polas augas encontraron un hotel na terra.

Alí atoparon unha fogueira, e saía moito lume. E tamén viron que o hotel estábase empezando a queimar. Entón, a serea e a estrela botaron auga e salvaron a moitas persoas.

Ao final, déronlles moedas para felicitalas, e viviron felices moitos anos.

[Inés Márquez Mouco-Antón Castro Freire]

Érase unha vez unha serea que vivía nun mar inmenso. Pero a serea quería ser humana. Como non podía, foi a pedirlle un desexo á súa estrela. E cumpriuse ese desexo, e ao día seguinte xa era humana.

Entón, foise a un hotel de cinco estrelas. Alí a serea namorouse dun cantante, e o cantante tamén. El invitouna a unha cea, e a serea dixo que si. Mentres ceaban, tivo unha sensación de lume preto do hotel, e atopouno.

Contoullo ao cantante e os dous foron a apagar aquel lume. E colorado, colorín, este conto chegou ao seu fin…

[Alba Velasco Bande-Iria López García]