Aínda que andaremos por aquí de cando en vez, xa non será o mesmo. Estamos no verán e temos que facer cousas diferentes. Así empezaremos o próximo curso con novas e máis forzas. Ah, atentos á sección Feliz verán 2009, onde haberá sorpresas.
Ao parecer, Ismaíl ten pensado viaxar moito este verán. Creo que o necesita, e el sábeo. Pois neste curso viviu emocións tan bonitas que non quere esquecelas xamais…
Ismaíl en Campo do Monte, Montouto (Abegondo)
Como xa contamos noutra ocasión, en Ismaíl o viaxeiro, Montserrat Mouco é unha grandísima costureira. É a nai de Inés, e o curso pasado fixera para Ismaíl roupa moi bonita e moi cómoda.
Este curso sorprendeuno outra vez. O último día de clase regaloulle a mesma roupa coa que aparece na portada do blog. Toda igual e perfectamente cortada e cosida. Así que os dous acordamos facer unha sesión fotográfica con esa roupa regalada. Pero como queremos luz natural e estes días non houbo moito sol, estamos agardando… ¡Estade ben atent@s!
Ah, e mentres esperamos, aquí están os primeiros xogos do verán, que chegan desde O Recanto de Mik. ¡A xogaaaaar…!
Hoxe foi o último día de clase e por iso non tivemos unha xornada normal. Entre outras cousas, fixemos a festa de fin de curso. Pero houbo algunhas sorpresas, como o cumpreanos que celebrou Miguel. E xa que había moitas larpeiradas para a festa, tróuxolles aos seus compañeiros algo diferente: un lapis especial e o seu afiador. Para que así non se esquezan de inventar historias durante o verán. As outras sorpresas non as descubrirei agora, quedan para outro día…
Desde o final dun curso ata o principio dun novo sempre hai un tempo de silencio. Nese tempo vive a memoria, que traballa para que non desaparezan as emocións. A Ismaíl, despois de todo, iso parécelle incrible, e pola súa parte non sucederá.
Unha soa palabra para todas as familias: ¡grazas!
Onte, Sofía M. celebrou con todos nós o seu novo cumpreanos, e por iso invitou aos seus compañeiros e compañeiras. E, por suposto, Ismaíl tamén foi convidado. Así que cada un recibiu unha bolsiña de chuches, e que abrimos na clase pois xa estamos ao final do curso. E ao igual que fixera antes Lorenzo, Sofía M. tamén trouxo para unha compañeira celíaca uns chuches especiais. Para que non se sinta fóra da súa clase por culpa duns caramelos. Ismaíl, no seu nome, dá as grazas a esas familias tan atentas.
Ah, e cantamos ata tres veces a súa canción nese día tan bonito.
Ismaíl dice que Óscar guardó un secreto durante mucho tiempo. Pero ahora ya lo sabemos: su madre, Esperanza, es una artista. ¿No sabéis por qué? Pues mirar bien el dibujo que hay en esta historia…
Había en el mundo al revés un gnomo y un caballero. El caballero se llamaba Don Quijote, y el gnomo se llamaba Ismaíl.
Vivían en un lugar llamado La Mancha, y juntos hacían aventuras imaginarias. Juntos se divertían y se reían. Uno hacía magia y el otro luchaba.
Don Quijote le explicó que luchaba para ayudar a los pobres. Por eso, Ismaíl hacía magia con él. De pronto, apareció un hombre que quería ser su amigo y que se llamaba Sancho Panza.
Y así fue.
[Óscar y Esperanza, su madre]
Contan os que o viron, eu non estaba pero dixéronmo, que había un gnomo chamado Ismaíl. El coñecía a uns nenos que coidaban a Terra.
O colexio era máxico, pero a Terra estaba contaminada. E para que non estivese tan contaminada tiñan que superar unhas probas.
Pero como o colexio era máxico, non tiveron que superar xa esas probas. E no fondo da Terra atoparon un tesouro con moedas de ouro.
E entón, ¡cataplán, cataplón, cataplín, cataplín!, chegamos ao seu fin.
[Ariadna, Noelia e Sofía M.]
Hai moitos anos, cando o mundo estaba formándose, vivía un gnomo chamado Ismaíl. Acababa de vir do deserto.
No deserto había un colexio que tiña unha porta. Quen a cruzaba, ía fóra da Terra. Ismaíl entrou pola porta e encontrouse no país dos xigantes.
Había un xigante que era o máis forte. Tiña un libro máxico. Ismaíl quitoulle o libro máxico, e cos poderes do libro conseguiu volver á escola.
Os nenos estaban moi contentos pola volta de Ismaíl, e o mestre deulle unha variña máxica. Pilín, pin, pon, este conto rematou.
[Andrea, David e Sergio]
Nun tempo no que a Terra era nova, había un gnomo chamado Ismaíl. Vivía nun colexio xunto con nenos e nenas.
Pero a Terra estaba embruxada, e estaba converténdose nun deserto. Todo por culpa dun xigante.
Os nenos e as nenas e máis Ismaíl foron ao centro da Terra. Alí viron ao xigante, e Ismaíl coa súa variña máxica converteuno nun sapo asqueroso e feísimo.
Pero o xigante desfixo o encantamento. Entón, Ismaíl fixo outro cun libro, e así salvaron ao mundo.
E azulín, azulado, este conto está acabado.
[Óscar, Rita e Alba]
Érase unha vez un gnomo chamado Ismaíl que vivía en Francia. Un día viaxou por toda a Terra, atravesou os desertos de Asia, viaxou por París e andivo por Madrid. E finalmente chegou a España, ao colexio Isaac Díaz Pardo.
Os nenos contáronlle esta historia.
Un día un xigante foi á escola. Pensaban que era malo pero era bo, e todos fuxían del. Decatáronse de que era bo e fixéronse amigos.
Unha bruxa enfeitizou ao xigante para que se convertera en sapo. Pero unha fada desenfeitizou ao xigante. Ismaíl coñeceuna e namorouse dela. Acordaron que se casarían. E cando bicou á fada, converteuse nunha gnoma chamada Fátima.
E o galo cantou e este conto rematou.
[Lorena, Miguel e Ana]
Érase unha vez un gnomo que se chamaba Ismaíl e que vivía nunha escola con nenos e nenas. Un día apareceu un xigante que se chamaba Xigante Gordinflón.
Ismaíl e os nenos saíron correndo ata chegar ao deserto, e no deserto encontraron a unha moza que se chamaba Fátima. Ismaíl e os nenos preguntáronlle se sabía onde había unha variña para converter ao xigante en ra. E Fátima díxolles que nun castelo que había por alí.
Ismaíl e os nenos foron buscar a variña e Fátima acompañounos. Unha vez no castelo buscaron a variña, pero estaba rota. Fátima díxolles que nunha biblioteca, entre os outros libros, había un que poñía como se podía arranxar a variña.
Ismaíl e os nenos foron á biblioteca e alí encontraron o libro. Armaron a variña e converteron ao xigante nunha ra. E colorín, colorete, pola cheminea vai un foguete.
[Marta, Eloy e Inés]
Nuestra amiga Montse ha descubierto una nueva historia de Ismaíl. Fue escrita por Alba E., Claudia y Marina, que estudian segundo en el CEIP Sant Jordi, en Lleida. Es un precioso cuento que se titula La poción, y que puedes leer si haces click aquí.
Si quieres, pincha en la imagen para leer el cuento. Y recuerda que en su blog también puedes dejar tus comentarios. Por ejemplo, para saludar a todos los niños y niñas de ese colegio. Ah, ¡muchas gracias por el detalle! Ismaíl ya no os olvidará…
Misi, a gatiña de Lorenzo, marchou para sempre un día. Os seus amigos fixeron uns debuxos moi lindos para ela, agora que xa non está.
Ismaíl entristeceuse cando recibiu a noticia de Misi. Iso lembroulle que o curso está a punto de rematar, e que despois moitas cousas tampouco estarán. A clase enteira marchará de vacacións, alegre e feliz. Pero Ismaíl aínda non sabe que vai facer. Por iso, estes momentos non lle gustan demasiado. Os seus amigos e amigas medrarán para ser maiores e empezarán unha nova vida. Ao mellor, el será un pequeno recordo, ou unha luceciña na súa memoria, ou talvez un soño.
Só agarda unha cousiña: que esa luz e ese soño tarden algún tempo en desaparecer…
Hai moitos centos de anos, Ismaíl vivía no deserto. E un día, Ismaíl foise ao Burgo, para o colexio Isaac Díaz Pardo. Alí coñeceu aos nenos e nenas de 2º A. E fixo un blog.
Unha vez, unha fada e un xigante regaláronlle unha variña. Ismaíl cumpría os desexos. Pero Ismaíl sentíase só. Tocou coa súa variña e pediu:
-Quero ter un amigo que se chame Mario.
O seu desexo cumpriuse. Ao pouco tempo, chegou un profesor chamado así. E Ismaíl sentiuse moi feliz.
Acabouse o conto e levouno o vento.
FIN
 |
 |
[Daniel, Irene e Jacobo]
Había unha vez un gnomo chamado Ismaíl que viñera do deserto. Ismaíl tiña unha variña para coidar a Terra.
Un día Ismaíl encontrou un colexio onde había un profesor e uns nenos. Ismaíl entrou ao colexio, e os nenos e o profesor presentáronlle a Fátima.
Fátima e Ismaíl foron tomar un café. Alí había moitos libros. Empezaron a ler un libro e apareceu un xigante moi grande. E Ismaíl coa súa variña fixo que desaparecera.
Ismaíl e Fátima casáronse na igrexa dos gnomos.
E colorado, colorín, esta historia chegou ao seu fin.
 |
[Iria, Antón e Sofía E.]
No inverno, na época da lúa chea, había nun colexio un gnomo chamado Ismaíl.
Viñera do centro de Asia, e no colexio coñeceu un montón de nenos, e tamén montóns de libros. Tiña un tesouro de moedas de ouro, e tamén coñeceu un profesor chamado Mario.
Un día, o colexio converteuse nun deserto. Entón apareceu un xigante, e Ismaíl díxolle: “ti, déixame pasar”. Pero el non o deixou pasar.
Entón, coa súa variña converteuno nunha formiga. Logo volveu todo á normalidade, e puideron salvar á Terra enteira.
Pilín, pin, pin, este conto chegou ao seu fin.
 |
 |
[Clara, Alicia e Víctor]
Érase que se era un cofre del tesoro de Barba Azul. Era dificilísimo de encontrar, hasta que un día una sirena le dijo a un gnomo llamado Ismaíl:
-¡Yo sé donde está ese tesoro que buscas! Sígueme por debajo del agua…
Como Ismaíl no se atrevía, la sirena le dijo que confiase en ella. Entonces, descubrió que podía respirar bajo el agua, porque aquellas aguas eran mágicas.
La sirena le contó que para encontrar el tesoro de Barba Azul debería pasar tres pruebas. Y que tendría que pasarlas en ocho días. La primera prueba fue vencer a un pulpo que tenía 10 tentáculos, y no 8 como los demás. La siguiente prueba fue derrotar a una estampida de pirañas hambrientas. Por último, la tercera prueba fue nadar junto a una ballena blanca que estaba muy enfadada. Y superaron todas las pruebas.
Después de esas aventuras, encontraron el cofre y el tesoro. Ismaíl le preguntó su nombre, y la sirena le dijo que se llamaba Fátima, la princesa de los siete mares. Gracias a ella, Ismaíl volvió a su casa encima de un delfín.
Y cataplín, cataplán, este cuento llegó al final.
[Alba Velasco Bande]
Montse y Belén son dos amigas que también están en Internet, como nosotros. A veces, nos pasan sus juegos o nos dejan mensajes. Por eso somos sus amigos, y esta historia y este dibujo es para ellas…
Cuando las gallinas tenían dientes, había un gnomo que se llamaba Ismaíl.
Una vez, conoció a una bibliotecaria llamada Montse y a una informática llamada Belén. Y los tres juntos encontraron una perla mágica.
Pero un día un dragón muy furioso se llevó a Belén y a Montse. Ismaíl se dio cuenta y utilizó sus poderes, y también los de la perla, para salvarlas.
Y lo consiguió. Colorín, colorado, este cuento está acabado.
|
|
Este cuento fue inventado y escrito por Óscar y Sergio, que también hicieron el gran dibujo y dirigieron la decoración. En ella participaron: Iria, Irene, Miguel, Lorena, Antón, Daniel, Ana, Alba, Noelia, Marta y Jacobo.
Había una vez un gnomo que se llamaba Ismaíl. Un día vio una casa que tenía una cuadra, y decidió entrar.
Allí dentro había unha chica que se llamaba Fátima. La chica le dijo que no se preocupara, que ella le ayudaría. Pero le hizo prometer dos cosas:
-Serás mi novio y me ayudarás a limpiar la cuadra. ¿Vale?
Entonces, Ismaíl aceptó. Y se ayudaron y se enamoraron, y vivieron felices para siempre.
[Eloy Carro Barros]
Había una vez unos fantasmas muy amigos. Un día llegó un invitado y entonces hicieron una fiesta con todos los chuches del mundo. Y jugaron hasta que se hizo de noche.
Al día siguiente continuaron con la fiesta y charlaron y jugaron al pilla pilla, y también al escondite.
Así se hicieron unos súper amigos. Y colorín, colorado, este cuento llegó al FIN.
[David Canedo Carmueja]
