A princesa prometida
Dedicamos este conto ás nosas nais, Belén e María;
e tamén aos nosos pais, Diego e José Antonio.
Hai moito tempo, había unha princesa que vivía nun castelo. Mentres, un campesiño vivía no campo.
O campesiño decidiu ver o castelo da princesa. Entrou e mirouna. E namorouse completamente. A princesa mirou ao campesiño e os dous namoráronse. A princesa decidiu casarse con el.
Entón, o campesiño xa non era un campesiño. Era un príncipe porque era o noivo da princesa. O día seguinte foron ao bosque e fixeron un picnic.
Acordaron ir de viaxe a Francia. Despois casáronse e o príncipe deulle un anel, e a princesa tamén.
O cura dixo: Eu declárovos marido e muller. Xa podes bicar á noiva. E viviron felices para sempre.
[Marta Calvete Míguez-Miguel García Barreiro]
Grazas, chicos. Sodes fantásticos, e que sorte temos de ter uns artistas coma vos. Bicos.
Si que o son, e ademais van ser artistas de fama mundial... ¡Seguro!
que bonit tu dibujo sigue asi un beso y abrazo
Que dibujazo migui,a proposito,
¿cuantas horas duro el abrazo de tus pradres?
O sea que esta princesa y este campesino de fueron de picnic, se fueron a Francia, digo yo Marta y Miguel que será para conocerse mejor ¿no? y vaya que sí, que finalmente se casaron....
Está muy bien. Un beso
Un segundo Sergio.
Mario gracias por publicar nuestra historia
adios
Que dibujo mas chulo Miguel y el
cuento muy bonito eh chicos,Miguel
tu dibujaste muy bien.
B
E
S
O
S
Publicar un comentario