A miña lingua

Este poema sobre a lingua galega foi enviado pola familia de Jacobo. Sabemos que a súa nai, a nosa querida Laila, traballou para conseguir as palabras máis axeitadas, e certamente conseguiuno. Por esa razón, e sobre todo pola súa inestimable colaboración con este pequeno blog, publicamos a súa fermosa poesía.

Nin lonxe de ti te podo esquecer, lingua da miña aldea, lingua do meu querer. Arrecendes coma as xestas, alumeas coma o sol, cristalina coma a auga, lingua do meu amor. Porén moitos te rexeitan, pero ti aí te mantés, coma a herba nos prados, coma nas leiras a mes.

Non deixes que te derruben, loita sen esmorecer, despois de moitas batallas ao fin has de vencer. Afortunados por termos dúas linguas, as dúas imos defender, non nos obriguen a unha ou outra, cadaquén elixa ao seu parecer.

[Laila Diz, a nai de Jacobo]